ပိေတာက္ပန္း

မဂၤလာ သၾကၤန္ပါ .. သၾကန္ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာေလးကို တင္ေပးပါတယ္ .. လာလည္ၾကသူအားလံုးေပ်ာ္စရာ သၾကၤန္ၿဖစ္ပါေစ .. ။

"'ပိေတာက္ပန္း' ကဗ်ာ ေရးျဖစ္တာ ကေတာ့ ပထမႏွစ္ ဘီေအတန္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ လာရတယ္။ အိမ္ေခါင္း ရင္းမွာ ပိေတာက္ ပင္ႀကီး ရွိတယ္။ ဆရာ ကေတာ့ အမွတ္ တမဲ့ပဲ။ မနက္ အေစာႀကီး အိမ္ ေခါင္းရင္းမွာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ သႀကၤန္ ရက္မို႔ ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ပန္း ေတြကို ခူးၾက၊ ခ်ဳိးၾကနဲ႔ကိုး။ အသံေတြ တိတ္သြားလို႔ ပိေတာက္ ပင္ႀကီးကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုိင္းေတြက က်ဳိး၊ အရြက္ေတြ ေႁကြနဲ႔ အ႐ုပ္ ဆိုးၿပီး က်န္ခဲ့ တာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီကေန အေတြးေတြ ရလာတယ္။ တႏွစ္မွာ တခါ ပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ကို မခူး ေစခ်င္ဘူး။ သူလည္း သူ႔ အပင္မွာ အလွဂုဏ္ ဝင့္ခ်င္ မွာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့တယ္။ ပန္းေတြကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး ေျပာခဲ့ ေပမယ့္ အႏွိပ္စက္ခံ၊ အညႇင္းပန္း ခံရ သူေတြ ဘက္ကို လိုက္ၿပီး ေရးတာပဲ။ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ (၁၉၂၈) မတ္လ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတုိက္ မဂၢဇင္းမွာ 'ပိေတာက္ပန္း' ကဗ်ာကို ပုံႏွိပ္ ေဖာ္ျပ ခဲ့တယ္။


ဆရာ စၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ ေတြက ေရွးေရး ကဗ်ာ ေတြပဲ။ ေလးဆစ္ ဆိုလည္း ေလးဆစ္ ပုံစံ အတိုင္း။ သျဖန္ ဆိုလည္း သျဖန္ ဖြဲ႕နည္း အတိုင္း ေရးလိုက္ရင္ ၿပီးသြား တာပဲ။ ခံစား စရာ မလိုဘူး။ ေတြးစရာ မလိုဘူး။ ၾကာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မရွိဘဲ ေရးရတဲ့ ေရးနည္း ကားေတြကုိ ၿငီးေငြ႕ လာတယ္။ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္၊ ေရွးေရး နည္းေတြ အတိုင္း မေရး ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ 'ပိေတာက္ပန္း' သံခ်ဳိကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တယ္။ ေရးျဖစ္ေအာင္ အိုင္းခ်င္း ေပးတဲ့ အျဖစ္ ကေလး ကိုလည္း ေျပာျပ ၿပီးၿပီ မို႔လား။"



ပိေတာက္ပန္း
မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔ ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မီမုိ႔
ဇေမာၻရည္ေျပေျပလိမ္းကာပါ့
ခပ္သိမ္းနယ္စုံစုံသို႔
ပြင့္ငုံကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းႂကြကာ ဆာေ၀ေ၀နဲ႔
သူလည္းေလ ေလာကီသားလိုပါ့
ႂကြားခ်င္လွေပလိမ့္မယ္ …။
တသိန္တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာပင့္ေလအျဖဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာပြင့္ေရႊဖူးငယ္တို႔
လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့
သူတို႔လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပါ့
ထူးပါဘိတယ္ …။

တ၀ါ၀ါ ဆင္သကၤန္းရယ္က
ကမၻာမွာ ဘ၀င္ ခ်မ္းေစတဲ့
သာသနာ ရႊင္ရႊင္လန္းေအာင္လို႔
တမင္ မွန္းကာပါ့ သတိစြယ္
ရည္ရြယ္ေတာ့ သလား …။
ခူးပါနဲ႔ကြယ္
ပြင့္ဖူးမွာ အ၀ါျခယ္၍
မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲခ်င္တဲ့ ႏွလုံးရယ္ေၾကာင့္
ႏွစ္ဆုံးကုန္အတာ၀င္သို႔
မာန္အင္ကို ဥာဏ္ဆင္ေမြးကာပါ့
အေရးအခါသာမွ
ခမ်ာမွာ တဂုဏ္ဆန္းရတယ္
ပန္းပိေတာက္မ်ား …။

ကၽြန္

ကဗ်ာ ဆရာ ေကာင္းကင္ကို ရဲ႕ ကၽြန္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ freedom 4 youth ဆိုတဲ့ google group ကရပါတယ္ ။


ကၽြန္
ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
နယ္ခ်ဲ ့ေတြက ကၽြန္ျပဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကိုလာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရတယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က မရွိခဲ့ဘူး အေမရယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္က
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာကို
ကၽြန္ရြာမွာမွ သြားရွာမိတဲ့ အျဖစ္။
ေသရင္ ေျမၾကီးဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ရွင္ရင္ေတာ့ မစို ့မပို ့ေငြေလးက ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေရႊထီးေပါ့။
တရြာေျပာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္… အေမနဲ ့ညီမေလးေတြအတြက္ ရဲခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ရဲရင့္မွဳေတြကပဲ ေနရာလြဲခဲ့လို ့လား။
ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို သိဖို ့ေနေနသာသာ
တစ္ခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကိုယ့္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။
တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆို ျမန္မာ နာမည္ေတာင္ မရွိရွာဘူး။
ေဘာ(့စ္) ဆိုသူေတြ ေပးတဲ့နာမည္ေတြ ပဲ ရွိၾကတယ္။
အေမေျပာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ၾကီးပါြးမယ္ဆို။
အလုပ္လုပ္ေလ ပိုခို္င္းေလေလပဲ အေမ။
ကၽြန္ျဖစ္ေလေလပဲ အေမရဲ ့။
လူအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့ အသိသူတို ့မွာ မရွိဘူး အေမ။
ေသြးစုပ္ဖုိ ့ပဲ သူတို ့သိတယ္။
အေမရယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကေတာ့
ခ်စ္သူရဲ ့မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလာက္ ျဖစ္ဖို ့မွန္းျပီးထြက္ခဲ့တာေပါ့။
အခု ျဖစ္လာတာက အားလံုးရဲ ့ေျခသုတ္ပုဆိုး
မရွိေသးတဲ့ အစြယ္ေတာင္ က်ိဳးခဲ့ျပီ္။
ခုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးကလည္း
ကၽြန္အခ်င္းခ်င္ေတာင္ ျပန္မစုပ္ခ်င္တဲ့
သရက္ေစ့ တစ္ေစ့ေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္လို ့သံုးလို ့မငိုလိုက္ပါနဲ ့အေမရယ္။
သူတို ့ေဒါသေလးတစ္ခ်က္ထြက္ရံုနဲ ့
ရာဘာခင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရႏုိင္တာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းက
ရာဘာပင္ တစ္ပင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိဘူးအေမ။
သူတို ့အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိဘူး။
ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခင္လို ့မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ေၾကြးေက်ာ္ေနရမွာလား။
အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးထည့္လုိ ့ရမွာေပါ့ အေမ။
လူေတြ ေျပာေတာ့ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရႊလို ့့ျခံဳငံုေခၚေနတဲ့အထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကပဲ
အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့အခ်င္းခ်င္းခ်နင္းရက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့လူစိတ္မရွိတာ ကေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။
ေရႊဆိုတဲ့ စကားလံုးကအကုန္လံုးနဲ ့ေတာ့မတန္ဘူး အေမ။
သူတို ့ကို ေရႊစာရင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။
ဟိုတေလာက စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္အေမ။
လင္ကြန္းဆိုတဲ့ သူက ကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သတဲ့။
ဘယ္မွာ ဟုတ္လို ့လဲ အေမရယ္။
သားတို ့ကိုလာၾကည့္စမ္းပါ။
သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ သူ ့ႏိုင္ငံကြက္ကြက္ေလးပဲ
သူ ့ကိုေလးစားေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေတာ့ သူက
သမိုင္းတင္ေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေသးပါဘူးအေမရယ္။
လူ ့အျဖစ္က ရခဲတယ္ဆို။
ရခဲ တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္္္္္္ေတာ္ ငွက္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္ အေမ။
ငွက္အခ်င္းခ်င္း အမ်ိဳးအႏြယ္မတူလို ့ရက္စက္ၾကတာမရွိဘူးအေမ။
ငွက္ေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳကို ဗိုလ္က်ျပီး အတင္းေရႊ ့ခုိင္းတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ငွက္ေတြ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနရရင္ေတာင္
သူတို ့သခင္က သူတို ့ကို အခ်စ္နဲ ့ေလွာင္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေတာ့ အမုန္းနဲ ့ေလွာင္ထားျခင္းခံရတယ္။
ေမတၱာ အရမ္းငတ္တယ္ အေမရယ္။
ကမၻာ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ငိုသံေတြ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္
အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပါြးဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ
နားမၾကားၾကဘူး ထင္ပါရဲ ့။
လူ ့အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ပန္းဟာ
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မပြင့္ဘူး အေမ။
ကၽြန္စနစ္ဟာ
စာရြက္ေပၚမွာေတာင္မွ
မပေပ်ာက္ေသးပါဘူး အေမရယ္။

(ေကာင္းကင္ကို)

ေအပရယ္ဖူး ၂၀၀၉