ကိုယ္ရံေတာ္

ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ( ၅ )

(ေျမာင္းေတြထဲ
ညအိပ္ခဲ့ရသမို႔) ညစ္ေပကာ တက္လာမယ္၊
ေဘးခ်င္း ယွဥ္ကာရပ္၊
ငံု႔ကိုင္းတဲ့ကာ
သူ႔နားထဲ ေျပာျပလိုက္မယ္..
နားေထာင္စမ္း၊ ဦးဘုရားသခင္။
ခင္ဗ်ား မပ်င္းဘူးလား၊
မိုးတိမ္ ေက်ာက္ေက်ာျပင္ထဲ
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကင္နာတဲ့ ႏွလံုးေတြ ႏွစ္ေနရတာမ်ား။
ဒီမယ္-သိလား
ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ အသိတရားရဲ႔
သစ္ပင္ေပၚမွာ ခ်ားရဟတ္ တည္ေဆာက္
ရေအာင္လား။
သဗၺဘူတဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ေၾကာင္အိမ္တိုင္းမွာ
ရွိေပမယ္။
ညွိဳးလ်လ် ရွင္ေပတရုေတာင္မွ
ကိ-ကာ-ပူအကနဲ႔ ျမဴးၾကြလာခ်င္ေစမယ့္
စပ်စ္ရည္မ်ိဳး စားပြဲေပၚ တင္ထားၾကမယ္။
ၿပီး ေကာင္းကင္မွာ ဧဝကေလးေတြ ေနရာ
ခ်ျပန္ဦးစို႔။
အမိန္႔သာေပး-
ကေန႔ညကိုပဲ
လမ္းမႀကီးအားလံုးက အလွဆံုးေကာင္မေလးေတြကို
က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဖို႔ ေခၚေပးမယ္။
လိုခ်င္ပါစ။
မလိုခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္စ
ေခါင္းကို ခါသလား၊ ဆံပင္စုတ္ဖြားႀကီး။
မ်က္ခံုးျဖဴ ရံႈ႕သလား။
ခင္ဗ်ား ထင္သပအဲဟ
ို၊
ခင္ဗ်ားေနာက္က ေတာင္ပံကားႀကီး။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ သိတယ္လို႔မ်ား။
က်ဳပ္လဲ ေကာင္းကင္တမန္ပဲ။ က်ဳပ္ ျဖစ္ဖူး
သေပါ့အျမင္မွာ
သၾကားခ်ိဳသိုးကေလးလို ေငးၾကည့္လို႔ပ၊
ဆဲဖရရဲ႔ဒုကၡနဲ႔ ထြင္းထုထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြကိုေတာ့
ျမင္းမေတြကို လက္ေဆာင္ မေပးခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အနႏၲတန္ခိုးေတာ္ရွင္၊ လက္အစံုကို ခင္ဗ်ား
တီထြင္ခဲ့၊
လူတိုင္းပဲ
ဦးေခါင္း ရွိေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္ဘာျပဳလို႔
ခင္ဗ်ား မတီထြင္ရတာလဲ၊
ဒုကၡမခံစားရဘဲနဲ႔
နမ္းၿပီးရင္း နမ္းၿပီးရင္း နမ္းေနႏိုင္ေအာင္ေတာ့။
က်ဳပ္ ထင္ခဲ့တယ္-ခင္ဗ်ားဟာ အနႏၲ
စြမ္းအားရွင္ ဘုရားႀကီးလို႔၊
ခင္ဗ်ားဟာ ပညာမစံုလင္၊ ေသးေသးမႊားမႊား
ဘုရားေပါက္စေလးပဲ။
ၾကည့္ေနာ္ က်ဳပ္ ငံု႔ကိုင္းလိုက္ၿပီ၊
ဘြတ္ဖိနပ္ထိပ္က
ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားဓားကေလး ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီပဲ။
ေတာင္ပံကားကား လူဆိုးသူခိုးတို႔။
ေကာင္းကင္မွာ ဝပ္လို႔ေန၊
ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္လို႔မို႔ အေမႊးအေတာင္ေတြ
ထၾကြဘိ။
အေမႊးနံ႔ ထံုသင္းေနတဲ့ နင့္ကို ငါခုတ္ပိုင္းလိုက္မေလ
ဒီကေန အလာဆကာအထိ။
ဝင္ခြင့္ျပဳပါက်ဳပ္ကို
မရပ္တန္႔ၾကနဲ႔။
မွားမယ္ က်ဳပ္၊
မွန္ခ်င္လဲ မွန္မယ္
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ၾကည့္ၾကစမ္း-
ၾကယ္ေတြ ေခါင္းျပတ္ကုန္ၾကျပန္ၿပီ။
ေကာင္းကင္လဲ လူသတ္ပြဲေၾကာင့္ ေသြးရဲရဲ
ျဖစ္ရေပါ့။
ေဟး၊ ကိုယ့္လူ၊
ေကာင္းကင္ႀကီး။
ဦးထုပ္ခြ်တ္ေလ။
က်ဳပ္ လာေနၿပီ။
တိတ္ဆိတ္လို႔။
စၾကဝဠာ အိပ္ေပါ့၊
ၾကယ္အစက္အေျပာက္ေတြနဲ႔၊
ဧရာမနားရြက္ႀကီးကို လက္ေပၚတင္လို႔။

မာယာေကာ့ဖ္စကီးလ္
၁၉၁၄-၁၉၁၅ မွာ ေရးခဲ့ပါသတဲ့။

ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ( ၄ )

(၄)
မာရီယာ၊ မာရီယာ၊ မာရီယာ။
ဝင္ခဲ့ပါရေစ မာရီယာ။
ငါ လမ္းေတြေပၚ မေနႏိုင္ဘူး။
မလိုခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္စ။
ေစာင့္ေတာ့ပ၊
လူတကာ ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကသမို႔
ေပါ့ပ်က္ပ်က္သာ
ပါးေတြေဟာက္ပက္ ၿပိဳဆင္းကုန္တဲ့အထိ၊
ငါ ေရာက္လာ၊
ကေန႔ ငါ ]အံ့ဩစဖြယ္ ရိုးသားေန}ေၾကာင္း
သြားမဲ့မဲ့နဲ႔
ေျပာျပတဲ့အထိ ေစာင့္ေတာ့ပ၊
မာရီယာ၊
ၾကည္စမ္း..
ငါ ခုကို ခါးကုန္းစျပဳေပါ့။
လမ္းေတြေပၚမွာ
လူေတြ ေလးထပ္တိုက္ ဇလုပ္တို႔မွာ အဆီကို
ေဖာက္ထြင္း၊
ႏွစ္ေလးဆယ္ ဆင္ျမန္းခဲ့သမို႔
စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ထုတ္ယူၾကလို႔၊
တခိခိ ရယ္သြမ္းေသြးၾကရဲ႔၊
ငါရဲ႔ သြားေတြၾကားမွာ
လာျပန္ၿပီ..
မေန႔က အနမ္းရဲ႔ ေပါင္မုန္႔သိုးရယ္လို႔။
မိုး ပလက္ေဖာင္းေတြကို စိုစြတ္ေစၿပီး၊
ေရအိုင္ေလးေတြနဲ႔ ပိညပ္ေနတဲ့ လူလိမ္၊
စိုရႊဲလို႔၊ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ လမ္းတို႔ရဲ႔
အေလာင္းေကာင္ကို လ်က္ရဲ႔၊
ၿပီး ျဖဴေဖြးေဖြး မ်က္ေတာင္ေတြမွာ
မ်က္လံုးအစံုက မ်က္ရည္ေတြ-
ဟုတ္ကဲ့..
ေရပိုက္တို႔ရဲ႔ ငိုက္စိုက္မ်က္လံုးအစံုကကြဲ႔။
ေျခက်င္သမားအားလံုးကို မိုးရဲ႔ ႏႈတ္သီးက
လ်က္ေနတယ္။
ယာဥ္မ်ားေပၚမွာ အားကစားသမား ၿပီး ခပ္ဝ၀
အားကစားသမား တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔။
လူေတြ ေပါက္ကြဲၾကၿပီ၊
ေဗာင္းလန္ေပါက္ၿပဲတာပ၊
အက္ေၾကာင္းထဲက အဆီ စိမ့္ထြက္လာတယ္၊
ဝါးစားၿပီးသားေပါင္မုန္႔ဖတ္နဲ႔အတူ၊
ကတ္ကလက္ေဟာင္းရဲ႔ဝါးဖတ္
ေနာက္က်ိက်ိျမစ္အျဖစ္ စီးဆင္းလာရဲ႔။
မာရီယာ
ဘယ္လိုမ်ား သူတို႔ရဲ႔ အဆီပိတ္ နားထဲ
ၿငိမ္ဆိတ္တဲ့ စကားလံုး သြတ္သြင္းရပါ့မလဲ။
ငွက္ဟာ
သီခ်င္းနဲ႔ ေတာင္းရမ္းတယ္၊
ဆာဆာေလာင္ေလာင္
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေတးသီရဲ႔။
ငါ့မွာေတာ့ လူ၊ မာရီယာရဲ႔၊
ရွင္းရွင္းေလးရယ္၊
အဆုတ္ေရာဂါသည္ ညက ပရဲဆညာရဲ႔
ညစ္ပတ္ေပေရလက္ထဲ အန္ထုတ္လိုက္သူ။
မာရီယာ၊ ဒီလိုလူမ်ိဳး အလိုရွိသလား။
ဝင္ခြင့္ျပဳပါ၊ မာရီယာ။
ေၾကာဆြဲေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔
ငါေခါင္းေလာင္းရဲ႔
သံလည္မ်ိဳကို ညွစ္လိုက္မယ္။
မာရီယာ
လမ္းမ်ားရဲ႔ စားက်က္ေျမမ်ား တိရစၦာန္
ဆန္လာၾကၿပီ။
လည္ပင္းမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ တင္းတင္း
ဆုတ္ၿဖဲၾကၿပီ။
ဖြင့္ပါ။
နာလွခ်ည့္။
ၾကည့္ေလ၊ မ်က္လံုးထဲကို
အမ်ိဳးသမီး ဦးထုပ္အပ္ေတြ စိုက္ထားၾကၿပီ။
ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။
အခ်စ္
မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ငါ့ႏြားသိုး လည္ပင္းေပၚမွာေလ
ေခြ်းရႊဲဗိုက္ေတြနဲ႔ မိန္းမေတြ မိုးစိုေတာင္တန္းလို
ထိုင္ေနၾက-
ဒါဘဝတေလွ်ာက္လံုး ငါ ဆြဲသြားရမွာပဲ
အသန္းသန္းႀကီးမား သန္႔စင္အခ်စ္ေတြ၊
သန္းေပါင္းအသန္းသန္း ေသးငယ္ညစ္ပတ္
အခ်စ္ေတြပ။
မေၾကာက္ပါနဲ႔၊
တဖန္၊
သစၥာမဲ့မႈ မိုးေလထဲမွာ၊
ငါ ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာတစ္ေထာင္ကို
ၿငိတြယ္ေနမိရင္လဲ။
]မာယာေကာ့ဖ္စကီးလ္ရဲ႔ခ်စ္သူမ်ား}-
ဘယ့္ႏွယ္ ဒါ သူရူးရဲ႔ ႏွလံုးသားထက္
စိုးစံေတာ္မူသြားၾကတဲ့ဧကရီမ
မင္းဆက္ေပကပဲ။
မာရီယာ၊ တိုးခဲ့စမ္းပါ။
ဝတ္လစ္စလစ္ အရွက္မဲ့မႈ
ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ တုန္ရီမႈတို႔နဲ႔၊
မင္းႏႈတ္ခမ္းတို႔ရဲ႔ ပန္းဦးမေခြ်ရေသးတဲ့
ႏွစ္လိုဖြယ္ကို ေပးပ။
ငါ့ႏွလံုးသားဟာ တစ္ခါမွ ေမလအထိ မေနရခဲ့၊
ေနခဲ့ဖူးသမွ် ဘဝမွာလဲ
ရွိခဲ့ရဲ႔ ဧၿပီတစ္ရာမွ်။
မာရီယာ။
ကဗ်ာဆရာဟာ တ်ာနာအဖို႔ ေဆာနဲတ္ေတြသီခဲ့တယ္။
ငါကေတာ့..
ေသြးသားနဲ႔ လံုးဝ၊
လံုးဝလူသားမွ်..
မင့္ကိုယ္ကာယသက္သက္ကို ေတာင္းတယ္၊
ခရစ္ယာန္ေတြ ေတာင္းၾကသလိုႏွယ္
]ယေန႔အဖို႔ စားစရာအစာကိုလည္း
ကြ်ႏု္ပ္တို႔အား ေပးသနားေတာ္မူပါ}
မာရီယာ..ေပးေတာ့။
မာရီယာ။
မင့္နာမည္ကို ေမ့သြားမွာ ငါစိုးတယ္၊
ညရဲ႔ ဒုကၡထဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ၿပီး
ႀကီးျမတ္မႈအရာ
ဘုရားသခင္ကို တုပႏိုင္တဲ့ စကားတစ္လံုးကို
ေမ့သြားမွာ ကဗ်ာဆရာ စိုးသလိုမ်ိဳး။
မင့္ကိုယ္ခႏၶာကို
ငါေစာင့္ေရွာက္မယ္-ခ်စ္မယ္
စစ္ပြဲမွာ
က်ိဳးျပတ္ခဲ့ရတဲ့၊ လိုသူမဲ့တဲ့
ပိုင္သူမဲ့တဲ့
စစ္သားဟာ
သူ႔ရဲ႔ တစ္ေခ်ာင္းတည္း ေျခေထာက္ကို
ေစာင့္ေရွာက္သလိုမ်ိဳး။
မာရီယာ
မလိုခ်င္ဘူး-ဟုတ္စ။
မလိုခ်င္ဘူး-
ဟား။
အဓိပၸါယ္က-ခုတစ္ခါ
သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္
ႏွလံုးသားကို ယူသြားရေတာ့မယ္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေထြးပိုက္လို႔
သယ္ရလိမ့္၊
မီးရထား နင္းႀကိတ္
ခံရတဲ့ လက္ကိုကြယ္
ေခြးအိမ္ဆီ
သယ္သြားရွာတဲ့ ေခြးပမာႏွယ္။
ႏွလံုးသားရဲ႔ ေသြးနဲ႔ လမ္းကို ရႊင္လန္းေစမယ္၊
အေပၚအက်ႌရဲ႔ဖုန္ေတြကို ပန္းေတြက နမ္းၾကရဲ႔၊
အႀကိမ္တစ္ေထာင္မွ် ဟဲရုဒ္ရဲ႔ သမီး ေနက
ဗတၲိဇံဆရာရဲ႔ ဦးေခါင္း
ကမၻာေျမကို ဝိုင္းပတ္ ကလိမ့္မကြဲ႔။
ငါ့ရဲ႔ သက္တမ္း ႏွစ္အေရအတြက္
အဆံုးထိ ဝိုင္းပတ္ ကၿပီးတဲ့အခါေသြး
စက္တစ္သိန္း လမ္းေၾကာင္းကေလး
ဆန္သြားမယ္
ငါအေဖရဲ႔အိမ္အထိသာ။