ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ( ၁ )

ဒါ ငွက္ဖ်ားငန္းဖမ္း ဇာတ္လို႔မ်ား ထင္ၾကသလား။
ဒါ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဩဒိဆာမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
]ေလးနာရီမွာ လာခဲ့မယ္}တဲ့ မာရီယာက။
ရွစ္
ကိုး
တစ္ဆယ္။
ညေနခင္းလဲ
ညရဲ႔ ေၾကာက္ဖြယ္မႈဆီ
ျပတင္းေပါက္က ထြက္ေျပးေပါ့၊
မိႈင္းညို႕၊
ဒီဇင္ဘာပီလို႔။
အိုမင္းမစြမ္း ေက်ာျပင္ေနာက္မွာ ဟားတိုက္
ရယ္ေမာရစ္ၾကၿပီ။
ဖေယာင္းတိုင္ေတြ။
က်ဳပ္ကို အခု မွတ္မိႏိုင္ၾကမယ္ မဟုတ္ဘူး
အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း အစုအပံုႀကီး။
ညည္းညည္းညဴညဴ
တြန္႔တြန္႔လိမ္လိမ္နဲ႔
ဘာမ်ား ဒီအသားတံုးက လိုခ်င္ပါလိမ့္။
အသားတံုးကလဲ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္ေပရဲ႔။
ငါ့အဖို႔ အေရးမႀကီးပါဘူး
ငါ့ကိုယ္ငါဟာ ေၾကးဝါနဲ႔ လုပ္ထားတာ၊
ႏွလံုးသားဟာလဲ ေအးစက္စက္သံထည္ ျဖစ္ေနေန။
ညမွာ ကိုယ့္အသံက
ပုန္းခ်င္ရဲ႔ ႏူးညံ့ရာမွာ၊
မိန္းမ ဆန္ရာမွာ။
ဒီလိုနဲ႔ ခု
အစုအပံုႀကီး
ျပတင္းေပါက္မွာ ခါးကုန္းကုန္း၊
ျပတင္းမွန္မွာ နဖူးနဲ႔လူလာေနေပါ့။
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ ရမယ္လား၊ မရဘူးလား။
ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲအႀကီး
ႀကီးလား ေသးေသးမႊားမႊားေလးလား။
ဒီလို ကိုယ္ခႏၶာမ်ိဳးမွာ ဘယ္ႀကီးႀကီးမားမား
ရမလဲ။
ေသးေသးမႊားမႊားပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။
ႏံုခ်ာခ်ာ အခ်စ္ေပါက္စေလး ေနမွာပါပဲ
သူက ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းသံကို လန္႔တတ္တယ္။
ျမင္းခ်ဴသံကိုမွ ခ်စ္သတဲ့။
ဆက္လို႔ဆက္လို႔သာ
မ်က္ႏွာကို မိုးရဲ႔
ေက်ာက္ေပါက္မာမ်က္ႏွာထဲ ျမွဳပ္ရင္း၊
ေစာင့္ေနမိတယ္၊
ၿမိဳ႔ေတာ္ဒီလိႈင္းရဲ႔ ေအာ္သံရဲ႔ အပက္ခံရင္း။
ဓားကို ေျမွာက္ခ်ီလို႔ သန္းေခါင္
လိုက္မီလာေပါ့၊
ခုတ္ထစ္ေခ်ေပါ့-
ဟိုမွာ သူ။
တစ္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ က်လာေပါ့၊
စဥ္းႏွီးတံုးေပၚက မင္းျပစ္ဒဏ္ခံရဲ႔ ဦးေခါင္းလို။
မွန္ခ်ပ္ေတြေပၚ မဲျပာျပာ မိုးစက္ မိုးေပါက္မ်ား
ေအာ္ျမည္ေၾကြးေနၾက၊
မဲ့ရြဲ႕ရြဲ႕မ်က္ႏွာထားေတြ စုပံုလို႔ ထားၾက
ပါရီက မယ္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ
ဘီလူးရုပ္ေတြ အူေနၾကသလိုပ။
ေသာက္က်ိဳးနဲ။
ဘယ့္ႏွယ္၊ ဒီေလာက္နဲ႔ မေတာ္ေသးဘူးလား။
မၾကာခင္ ေကြးေကြးေလး ႏႈတ္ခမ္းက ရြဲ႕လာခဲ့။
ၾကားရတယ္..
တိုးတိတ္တိတ္
လူမမာ ခုတင္ေပၚက
နာဗ္ေၾကာ ခုန္ထေလေပါ့။
ၿပီးေတာ့
ပထမ မေရြ႕သလိုလို
ေရြ႕သလိုလို
ေနာက္ေတာ့ ထေျပးေလရဲ႔၊
စိတ္စက္ လႈပ္ရွားလို႔၊
တဒုတ္ဒုတ္ ျမည္လို႔။
ခုေတာ့ သူရယ္ အသက္ႏွစ္ခုရယ္၊
အရူးအမူး ထၾကြခုန္ေပါက္ၾကေပါ့။
ေအာက္ထပ္မွာ အဂၤေတ ၿပိဳက်ေလေပါ့။
နာဗ္ေၾကာေတြ
အႀကီးႀကီးေတြ
အေသးေလးေတြ
အမ်ားႀကီးပဲအရ
ူးအမူး ခုန္ၾကေပါက္ၾက၊
ခုေတာ့
နာဗ္ေၾကာရဲ႔ ေျခေတြ ပံုလဲက်ကုန္ေတာ့တယ္။
အခန္းထဲမွာ ညဟာ ေစးပ်စ္ေစးပ်စ္လို႔
လာေတာ့တယ္။
ရြံ႕ေစးထဲကေတ ေလးလံတဲ့ မ်က္လံုးကို
ဆြဲႏႈတ္လို႔ မရဘူး။
တံခါးေတြ ျဗဳန္းဆို သြားခ်င္ႀကိတ္ၾက
တကထဲ ဟိုတယ္မွာ သြားခ်င္သြား ထိမရသလိုပဲ။
မင္းဝင္လာတယ္
]ကိုင္း-ေရာ့}ဆိုသလို ျဗဳန္းစားဟန္မ်ိဳး၊
ဆိတ္ေရလက္အိတ္ေလးေတြ ႏွိပ္စက္ရင္း
ေျပာျပတယ္
]သိပဘား
ကြ်န္မ လက္ထပ္ေတာ့မယ္}တဲ့။
ဒီလိုလား၊ လုပ္ေပါ့ေလ။
ကိစၥမရွိပါဘူး။
စိတ္တင္းပါ့မယ္။
ၾကည့္ေလ-တည္ၿငိမ္ေနပံုမ်ား။
လူေသေကာင္ရဲ႔
ေသြးခုန္ပံုမ်ိဳးပ။
မွတ္မိေသးလား။
မင္း ေျပာခဲ့တာေတြ
]ဂ်က္လန္ဒန္၊
ေငြ၊
အခ်စ္၊
ရမၼက္}တဲ့
ငါ တစ္ခုပဲ ျမင္မိတယ္
မင္းဟာ ဂ်ီယေကာန္ဒါ၊
ခိုးယူမွ ရမယ့္ သူပဲ။
ခိုးယူသြားၾကၿပီေပါ့။
တစ္ခါ ခ်စ္စိတ္မႊန္လို႔ ကစားဖက္
လိုက္ဦးေတာ့မယ္။
မ်က္ခံုးေကြးေတြ မိးလွ်ံနဲ႔ ဝင္းလက္လို႔ေပါ့။
ဒီေတာ့ေကာ။
မီးေလာင္ပ်က္ယြင္း အိမ္ထဲမွယ
တစ္ခါတေလ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ေတေလတို႔ ေနၾကသပ။
ေျပာင္ေလွာင္ၾကတယ္လား။
]သူေတာင္းစားရဲ႔ ျပားေစ့ထက္ေတာင္
မင္းရူးသြပ္မႈရဲ႔ ျမေတြက အဖိုးနည္းေလရဲ႔}တဲ့။
မွတ္မိၾကရဲ႔လား။
ဗဲဆုဗိယုစ္ကို ေျပာင္ေလွာင္ၾကတဲ့အခါ
ေပါမ္ပဲယီ ပ်က္သုန္းခဲ့ရတာေကာ။
ဗ်ိဳး။
အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔။
သာသနာထိပါးမႈ၊
ရာဇဝတ္မႈ၊
သတ္ျဖတ္မႈေတြကို
ျမတ္ႏိုးသူႀကီးတို႔
ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးကို
ျမင္ဖူးၾကရဲ႔လား
က်ဳပ္
လံုးလံုးလ်ားလ်ား ၿငိမ္ဆိတ္
ေနတဲ့အခါ
က်ဳပ္မ်က္ႏွာေလ။
ထင္ပါတယ္ေလ
]က်ဳပ္}ဆိုတာ
က်ဳပ္အဖို႔ ေသးငယ္ပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ဦး က်ဳပ္အထဲက ခ်ိဳးႏွိမ္မရ
ထြက္လာလိမ့္မဗ်
ဟယ္လို။
ဘယ္သူစကား ေျပာေနပါလဲ။
ေမေမလား။
ေမေမ။
ေမေမ သားေတာ့ လွလွပပ ဖ်ားေပါ့။
ေမေမ။
သူ႔ႏွလံုးသားကို မီးေလာင္ေနၿပီ။
ညီမေလး ယ်ဴဒ္နဲ႔ ေအာ္လ်ာကို ေျပာလိုက္ပါ..
သူလြတ္လမ္း မျမင္ေတာ့ဘူးလို႔။
စကားလံုးတိုင္းဟာ
ျပက္လံုးေတာင္မွပဲေပါ့
ပူေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ ပါးစပ္က
သူ အန္ထုတ္လိုက္သမို႔
ထိုးထြက္လာလိုက္တာ ဝတ္လစ္စလစ္
ျပည့္တန္ဆာမ
မီးေလာင္ေနတဲ့ နတ္နန္းထဲက ေျပးထြက္လာသလိုပ။
လူေတြ အနံ႔ခံေနၾကတယ္..
ေညွာ္ေစာ္နံသဟ။
ဘယ္သူေတြမွန္း မသိေရာက္လို႔လာ
ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ပဲ။
ဘြတ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ မရဘူး။
မိးသတ္သမားေတြကို ေျပာလိုက္ပ..
မီးေလာင္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေပၚ အနမ္းနဲ႔
တက္ရတယ္လို႔
က်ဳပ္ဘာသာပဲ လုပ္မယ္။
မ်က္ရည္ရႊဲ မ်က္လံုးေတြကို စည္းပိုင္းေတြနဲ႔
စုတ္ယူမယ္။
နံရိုးေတြေပၚ မွီထားပါရေစ။
ခုန္လိုက္မယ္။ ခုန္လိုက္မယ္။ ခုန္လိုက္မယ္။
ခုန္လိုက္မယ္။
ၿပိဳက်ကုန္ၿပီ။
ႏွလံုးထဲက ခုန္ထြက္မရပါလား။
ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ
အက္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေန
မီးေသြးျဖစ္ေနတဲ့ အနမ္းကေလး
ထြက္ျပဴလာေလရဲ႔။
ေမေမ
က်ဳပ္ေတးမသီႏိုင္ေတာ့ဘူး
ႏွလံုးသားရဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ေတးအဖြဲ႔
မီးစြဲေလာင္ခဲ့။
မီးေလာင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲက
ကေလးမ်ားႏွယ္
ဦးေခါင္းခြံထဲက
မီးသင့္စကားလံုးနဲ႔ ကိန္းဂဏန္း အရုပ္မ်ား။
အဲသလိုနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ဟာ
ေကာင္းကင္ကို လွမ္းကိုင္ဖို႔
ေျမွာက္ခ်ီခဲ့သပ
]လူဇီတာနီယာ}ရဲ႔ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ လက္မ်ား။
အိမ္ခန္း ဆိတ္ၿငိမ္မႈထဲမွာ
လူေတြ တုန္တုန္ရီရီ
မ်က္လံုးတစ္ရာ အလင္းဆိပ္ကမ္းကေန
ဆုတ္ၿဖဲေနေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေအာ္သံတို႔
ယုတ္စြအဆံုး အသင္
ငါ မီးေလာင္ခဲ့ေၾကာင္း ရာစုႏွစ္အဆက္ဆက္
ေအာ္ရစ္ေတာ့။