ေအးစက္စက္ မီးလွ်ံ

မ႐ြာျဖစ္ေသးတဲ့ မိုးေရေတြ
ေလးလံေနတဲ့ ငါ့ေကာင္းကင္
တိမ္တိုက္ေတြ အထပ္ထပ္။

ငါ့ရဲ့ အခြံသက္သက္မီးအိမ္မွာ
ထြန္းညႇိမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္
မင္းမျဖစ္ေသးသမွ်
အထီးက်န္ ဆန္ေနရဦးမယ္။

... ... ဆန္းၾကယ္စြာ
(ဒါမွမဟုတ္) ႐ိုးစင္းစြာ
မင္း သိလာပါလိမ့္မယ္။

ငါ့ရင္ျပင္တစ္ခြင္လံုး
မၿငႇိမ္းရက္တဲ့မီးေတြ
ျမင္ရင္ေတာင္ ငဲ့ညႇာမေနပါနဲ႔
ေလာင္ကြၽမ္းျခင္း မင္းအတြက္မို႔
ၿငိမ္းေအးမႈလို႔ ငါမွတ္ယူပါ့မယ္။

မင္းမ်က္၀န္းရဲ့ ျမားတစ္စင္း
ငါ့စိတ္ကို ညႇိဳ့ငင္
စကားလံုးေတြ
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ တံခါးေခါက္ေနၿပီ။

႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းပမာ
တည္ၿငိမ္လြတ္လပ္စြာ
စီးဆင္းလာခဲ့သမွ်
ငါ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတာေတြ
မင္းကိုေႏြးေထြးေစႏိုင္ပါ့မလား...။

ငါခံစားရသမွ်
မင္းခံစားႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဒီေလာက္ထိေျခာက္ေသြ႔ေနမယ္မထင္ဘူး
ငါ့ရဲ့နက္႐ႈိင္းမႈကို
မင္းနားမလည္ႏိုင္ေသးေလေတာ့
မင္းရဲ့မီးလွ်ံက ေအးစက္စက္။ ။

တင္မင္းထက္
(၀ိညာဥ္ျပာတို႕ မိုးေကာင္းကင္၊ ၁၉၉၂)