အေၿဖမဲ့ ေမးခြန္းမ်ား

 

သာကီမြန္

ဘယ္ပန္းခ်ီေရးလို႔မမွီ

စိတ္ကူးအိမ္

ဒိုးကေလးေရးတဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ..

လူနာ

သူတို႔စားပြဲ

ခ်စ္ဦးေႏြ

ေလ႐ႈးေတြေဝ့
႐ြက္ေၿခာက္ ေတြေသြ႕လို႕
ၿမဴေဝွ႕လို႕ မုန္းထမ္း႐ွာ
႐ိုးညွာတံေတြက်ဲ
စြတ္႐ႊဲတဲ့ ခႏၶာ
ပူၿပင္းကာ ေနထား
ရင္ဆိုင္အားမေလွ်ာ့
မ်ားေၿပာတဲ့လူသား
မုန္းထားၾကေစဦး
ေလ႐ႈးမွာေပ်ာ္ၿမဴး
႐ြက္ေၿခာက္ေတြခူးလို႕
ၿမဴထူးကိုေက်ာ္လႊား
႐ိုးညွာတံက်ဲမ်ားကို
ၿခယ္ဆြဲကာေႏြပံုရိပ္သို႕
ၿမတ္ႏိုးလို႕ခ်စ္သား ..............။

သိုးေက်ာင္းသားအခ်စ္

ေၾကကြဲစြာ နားလည္ခဲ့တယ္
အခ်စ္ဆိုတာ
ရက္စက္တဲ့ နတ္ဖုရား
ေတာမွာဖြားလို႔
ျခေသၤ့မရဲ႔ ႏို႔စို႔ၿပီး
ႀကီးျပင္းလာသူပါလားကြယ္။

သူ႔ရဲ႔ ေတာက္ပတဲ့ မီးလွ်ံ
ငါ့ကို ရိုးတြင္းျခင္ဆီအထိ
ေလာင္ကြ်မ္းေစခဲ့တယ္။

ညမ်က္ခံုးေအာက္က
စူရွမာေၾကာတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သူရယ္
မင္းရဲ႔ သိုးေက်ာင္းသားရင္ခြင္
တစ္ခါေလာက္ ျပန္ဝင္ပါဦးလား
တစ္ခါေလာက္ နမ္းပါဦးလား
ဪသာ္.. အခ်ည္းႏွီးအနမ္းဆိုတာလဲ
ၾကည္ႏူးမႈကို ေပးစြမ္းတာပါပဲ
ရက္စက္တဲ့မိန္းကေလးရယ္..။

သီယိုကရီးတပ္စ္
(ဘီစီ ၃၀ဝ-၂၅၀ခန္႔)

အခန္း

အခန္းဟာ
ကုဗတံုးဆန္ဆန္ပဲ
သူ႕ကိုသူ အလံုပိတ္ထားတယ္။
အခန္းနံပတ္
ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ မေမးနဲ႔တဲ့
သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူမရပ္တည္ဘူးဆိုပဲ။
အခန္းထဲမွာ
ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ျခင္းအႏုပညာဟာ
လွပစြာ ...
လိပ္ျပာသန္႕စြာ ...
ေနထိုင္တယ္။
အခန္းထဲမွာ
လျခမ္းေကြးေလးခပ္ပ်ပ် သာေနတယ္ ...
လျခမ္းကေလးေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္
ငါးမွ်ားခ်ိတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
တစ္စံုတစ္ရာကို သူ မွ်ားေနရဲ႕ ...။
သူမွ်ားေနတာ ငါးတစ္ေကာင္ မဟုတ္တာေတာ့
ေသခ်ာတယ္ ...
သူမွ်ားေနတာ
ပန္းတစ္ပြင့္ကိုလား
လြင့္ေနတဲ့တိမ္တစ္အုပ္ကိုလား ...
ဗင္းဆင့္ရဲ႕နားရြက္တစ္ဖက္ကိုလား ...
ဒါမွမဟုတ္
ေနာက္ထပ္အခန္းတစ္ခုလား...။
မ်ိဳးေတဇာေမာင္
စတိုင္သစ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၄

ကြ်န္ေတာ္၏ တိမ္မ်ား၊ နာရီမ်ား

အလယ္႐ိုးမေပၚမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ့တယ္...။
လူေတြၾကားက
ေအးခဲေနတဲ့ ပင္လယ္ကိုထုခြဲဖို႔
"ကပ္ဖကာ"စာေရးခဲ့တယ္၊
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အတတ္ပညာေတြဟာ
လူမသမာရဲ႕လက္ထဲက ပုဆိန္လိုျဖစ္သြားရတာ
ဝမ္းနည္းတယ္ - တဲ့ (အိုင္စတိုင္း)
ဟုတ္ကဲ့.....
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ တိမ္ေတြ၊ နာရီေတြကေတာ့
႐ိုးမေပၚမွာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီ...၊
ယုဇနစံပယ္ပြင့္ကေလး တစ္ပြင့္လည္း
ပါဂ်ဲ႐ိုးေပၚမွာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သတဲ့။
ေရဂင္...ကိုေတာ့
အေမရိကန္ပညာတတ္ေတြက
မႀကိဳက္ၾကဘူး...ဆိုပဲ
ႊwhy ? ဘာေၾကာင့္
ေရဂင္ဟာ ေၾကာ္ျငာနဲ႔ "စား"လို႕တဲ့
ေဟာဒီ.....
ေၾကာ္ျငာေခတ္၊ ေၾကာ္ျငာကမၻာႀကီးထဲမွာ
အမွန္တရား  "နစ္" သြားမလား
တိမ္မ်ား၊ နာရီမ်ား၊ စံပယ္ပြင့္မ်ား
က်န္းမာပါေစ.....။

ကဗ်ာ စတိုင္သစ္ 2004 ၊ စိုးၿမင့္သိန္း

က်ေနာ္မၿဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ခုနွစ္မ်ား

ဒု႒ဝတီ ျမစ္ကမ္းပါးေပၚက
ငါ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့
ဧရာဝတီရဲ႕ျမစ္ေရေတြ စီးေမ်ာသြားခဲ့ၿပီ
လီနီယာလား၁၊ နန္းလီနီယာလား၂ ငါမသိ။
ဧရာဝတီျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် ခုႏွစ္ေတြဟာလည္း
ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္မွာ စီးေမ်ာကုန္ၾကေပါ့။
ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာလဲ
စစ္ၿပီးေခတ္ကနာရီခ်ိန္သီးေတြလို ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္လို႔။
ငါ့ေက်ာကိုလွန္မၾကည့္လိုက္ပါနဲ႔
(တဆိတ္သီးခံပါ)
ပန္းျဖစ္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ
ေနေလာင္မွာ စိုးလို႔ပါ
မိုးေကာင္းကင္ႀကီးၿပိဳက်မလာခင္ေတာ့
ဒီေကာင္ (ေမာင္သင္းေဝ) သီခ်င္းဆိုေနပါဦးမယ္
ေဟာ .....
မၾကာခင္မွာ ေႏြဦးေရာက္ၿပီေလ။ ။
ေမာင္သင္းေဝ
၁။ linear
၂။ nonlinear

Cyber love

လူ၏သမိုင္းအက်ဥ္း

ေရေတြလို စုစည္းၾက
ေရေတြလို စီးဆင္းၾက။
အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္း
အမ်ားသံုးအိမ္သာ
အမ်ားသံုးစကားလံုး
အမ်ားသံုးပန္းၿခံ။
တိမ္ေတြလိုဆင္တူၾက
တိမ္ေတြလိုသ႑ာန္ကြဲၾက။
မုဆိုးက စိုက္ပ်ိဳးသူ
စိုက္ပ်ိဳးသူက ေက်းကြ်န္
ေက်းကြ်န္က အလုပ္သမား
ေလးျမားေတြ၊ ထြန္သြားေတြ
ပိရမစ္ေတြ၊ ေခြ်းစက္ေတြ
စစ္ပြဲေတြ၊ ဝါဒေတြ။
မီးလွ်ံလိုကူးစက္ၾက
ၿပီးေတာ့...
မီးလွ်ံလိုၿငိမ္းေသၾက။ ။
သစၥာနီ

ခါတြန္ရင္ယာထြန္လို႔ေကာင္းသတဲ့

ခါတြန္သံၾကားေနရၿပီ...။
ဒီေဒသ ဒီေနရာ
တမာမရွိ ယာမရွိ
ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္
ၾကည့္ေလရာ တိမ္ေတြဆို႔
ညိဳ႕ခနဲဆို မိုးရြာခ်တတ္တဲ့ေနရာ
ဒီေနရာ ဒီေဒသ
အညာမဟုတ္
ခါညိဳရယ္ ဘာလုပ္ေနသလဲ...။
တို႕ေဒသ တို႔အညာ
တိမ္ဝါတိမ္နီ
ယာပန္းခ်ီနဲ႔
ဘယ္ဆီကိုသြားသြား
ဘယ္နားက တြန္တြန္
ခါတြန္ရင္
ယာထြန္လို႔ေကာင္းသတဲ့
ထေနာင္းလဲ မေမ့ပါနဲ႔
ေခ်ာင္းအေကြ႕ ယာအနီးဆီသို႔
ခါညိဳရယ္ - ေျပာင္းေရႊ႕ပါလား...။ ။
ေမာင္လင္းၾကည္
စတိုင္သစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၀၀၄

ေဖေဖၚ၀ါရီ မွတ္တမ္း

ဒီ ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာေပါ့ ..
လြန္ခဲ့တဲ့ ..
၉၅ နွစ္ က ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕လြပ္လပ္ေရး ဖခင္ၾကီး
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ..
၆၄ နွစ္က ၿမန္မာနိုင္ငံၾကီး လြပ္လပ္ေရးရဖို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ..
၄ နွစ္က က်ေနာ့္ဘ၀ထဲကို
ခ်စ္ရသူေလး ေရာက္လာခဲ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ..
၁ နွစ္က ဗယ္လင္တိုင္းေန႔မွာ
က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကား
ခ်စ္သူႏွဳတ္ဖ်ားက ၾကားခဲ့ရတယ္ ။
ေနာင္လာမဲ့ နွစ္မ်ားစြာက
ေဖေဖၚ၀ါရီေတြကိုလည္း ရင္ခုန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း … ။
ေနမင္းယု .. ၁၄.၂.၁၀

ကိုယ္ရံေတာ္

ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ( ၅ )

(ေျမာင္းေတြထဲ
ညအိပ္ခဲ့ရသမို႔) ညစ္ေပကာ တက္လာမယ္၊
ေဘးခ်င္း ယွဥ္ကာရပ္၊
ငံု႔ကိုင္းတဲ့ကာ
သူ႔နားထဲ ေျပာျပလိုက္မယ္..
နားေထာင္စမ္း၊ ဦးဘုရားသခင္။
ခင္ဗ်ား မပ်င္းဘူးလား၊
မိုးတိမ္ ေက်ာက္ေက်ာျပင္ထဲ
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကင္နာတဲ့ ႏွလံုးေတြ ႏွစ္ေနရတာမ်ား။
ဒီမယ္-သိလား
ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ အသိတရားရဲ႔
သစ္ပင္ေပၚမွာ ခ်ားရဟတ္ တည္ေဆာက္
ရေအာင္လား။
သဗၺဘူတဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ေၾကာင္အိမ္တိုင္းမွာ
ရွိေပမယ္။
ညွိဳးလ်လ် ရွင္ေပတရုေတာင္မွ
ကိ-ကာ-ပူအကနဲ႔ ျမဴးၾကြလာခ်င္ေစမယ့္
စပ်စ္ရည္မ်ိဳး စားပြဲေပၚ တင္ထားၾကမယ္။
ၿပီး ေကာင္းကင္မွာ ဧဝကေလးေတြ ေနရာ
ခ်ျပန္ဦးစို႔။
အမိန္႔သာေပး-
ကေန႔ညကိုပဲ
လမ္းမႀကီးအားလံုးက အလွဆံုးေကာင္မေလးေတြကို
က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဖို႔ ေခၚေပးမယ္။
လိုခ်င္ပါစ။
မလိုခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္စ
ေခါင္းကို ခါသလား၊ ဆံပင္စုတ္ဖြားႀကီး။
မ်က္ခံုးျဖဴ ရံႈ႕သလား။
ခင္ဗ်ား ထင္သပအဲဟ
ို၊
ခင္ဗ်ားေနာက္က ေတာင္ပံကားႀကီး။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ သိတယ္လို႔မ်ား။
က်ဳပ္လဲ ေကာင္းကင္တမန္ပဲ။ က်ဳပ္ ျဖစ္ဖူး
သေပါ့အျမင္မွာ
သၾကားခ်ိဳသိုးကေလးလို ေငးၾကည့္လို႔ပ၊
ဆဲဖရရဲ႔ဒုကၡနဲ႔ ထြင္းထုထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြကိုေတာ့
ျမင္းမေတြကို လက္ေဆာင္ မေပးခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အနႏၲတန္ခိုးေတာ္ရွင္၊ လက္အစံုကို ခင္ဗ်ား
တီထြင္ခဲ့၊
လူတိုင္းပဲ
ဦးေခါင္း ရွိေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္ဘာျပဳလို႔
ခင္ဗ်ား မတီထြင္ရတာလဲ၊
ဒုကၡမခံစားရဘဲနဲ႔
နမ္းၿပီးရင္း နမ္းၿပီးရင္း နမ္းေနႏိုင္ေအာင္ေတာ့။
က်ဳပ္ ထင္ခဲ့တယ္-ခင္ဗ်ားဟာ အနႏၲ
စြမ္းအားရွင္ ဘုရားႀကီးလို႔၊
ခင္ဗ်ားဟာ ပညာမစံုလင္၊ ေသးေသးမႊားမႊား
ဘုရားေပါက္စေလးပဲ။
ၾကည့္ေနာ္ က်ဳပ္ ငံု႔ကိုင္းလိုက္ၿပီ၊
ဘြတ္ဖိနပ္ထိပ္က
ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားဓားကေလး ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီပဲ။
ေတာင္ပံကားကား လူဆိုးသူခိုးတို႔။
ေကာင္းကင္မွာ ဝပ္လို႔ေန၊
ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္လို႔မို႔ အေမႊးအေတာင္ေတြ
ထၾကြဘိ။
အေမႊးနံ႔ ထံုသင္းေနတဲ့ နင့္ကို ငါခုတ္ပိုင္းလိုက္မေလ
ဒီကေန အလာဆကာအထိ။
ဝင္ခြင့္ျပဳပါက်ဳပ္ကို
မရပ္တန္႔ၾကနဲ႔။
မွားမယ္ က်ဳပ္၊
မွန္ခ်င္လဲ မွန္မယ္
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ၾကည့္ၾကစမ္း-
ၾကယ္ေတြ ေခါင္းျပတ္ကုန္ၾကျပန္ၿပီ။
ေကာင္းကင္လဲ လူသတ္ပြဲေၾကာင့္ ေသြးရဲရဲ
ျဖစ္ရေပါ့။
ေဟး၊ ကိုယ့္လူ၊
ေကာင္းကင္ႀကီး။
ဦးထုပ္ခြ်တ္ေလ။
က်ဳပ္ လာေနၿပီ။
တိတ္ဆိတ္လို႔။
စၾကဝဠာ အိပ္ေပါ့၊
ၾကယ္အစက္အေျပာက္ေတြနဲ႔၊
ဧရာမနားရြက္ႀကီးကို လက္ေပၚတင္လို႔။

မာယာေကာ့ဖ္စကီးလ္
၁၉၁၄-၁၉၁၅ မွာ ေရးခဲ့ပါသတဲ့။

ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ( ၄ )

(၄)
မာရီယာ၊ မာရီယာ၊ မာရီယာ။
ဝင္ခဲ့ပါရေစ မာရီယာ။
ငါ လမ္းေတြေပၚ မေနႏိုင္ဘူး။
မလိုခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္စ။
ေစာင့္ေတာ့ပ၊
လူတကာ ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကသမို႔
ေပါ့ပ်က္ပ်က္သာ
ပါးေတြေဟာက္ပက္ ၿပိဳဆင္းကုန္တဲ့အထိ၊
ငါ ေရာက္လာ၊
ကေန႔ ငါ ]အံ့ဩစဖြယ္ ရိုးသားေန}ေၾကာင္း
သြားမဲ့မဲ့နဲ႔
ေျပာျပတဲ့အထိ ေစာင့္ေတာ့ပ၊
မာရီယာ၊
ၾကည္စမ္း..
ငါ ခုကို ခါးကုန္းစျပဳေပါ့။
လမ္းေတြေပၚမွာ
လူေတြ ေလးထပ္တိုက္ ဇလုပ္တို႔မွာ အဆီကို
ေဖာက္ထြင္း၊
ႏွစ္ေလးဆယ္ ဆင္ျမန္းခဲ့သမို႔
စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ထုတ္ယူၾကလို႔၊
တခိခိ ရယ္သြမ္းေသြးၾကရဲ႔၊
ငါရဲ႔ သြားေတြၾကားမွာ
လာျပန္ၿပီ..
မေန႔က အနမ္းရဲ႔ ေပါင္မုန္႔သိုးရယ္လို႔။
မိုး ပလက္ေဖာင္းေတြကို စိုစြတ္ေစၿပီး၊
ေရအိုင္ေလးေတြနဲ႔ ပိညပ္ေနတဲ့ လူလိမ္၊
စိုရႊဲလို႔၊ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ လမ္းတို႔ရဲ႔
အေလာင္းေကာင္ကို လ်က္ရဲ႔၊
ၿပီး ျဖဴေဖြးေဖြး မ်က္ေတာင္ေတြမွာ
မ်က္လံုးအစံုက မ်က္ရည္ေတြ-
ဟုတ္ကဲ့..
ေရပိုက္တို႔ရဲ႔ ငိုက္စိုက္မ်က္လံုးအစံုကကြဲ႔။
ေျခက်င္သမားအားလံုးကို မိုးရဲ႔ ႏႈတ္သီးက
လ်က္ေနတယ္။
ယာဥ္မ်ားေပၚမွာ အားကစားသမား ၿပီး ခပ္ဝ၀
အားကစားသမား တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔။
လူေတြ ေပါက္ကြဲၾကၿပီ၊
ေဗာင္းလန္ေပါက္ၿပဲတာပ၊
အက္ေၾကာင္းထဲက အဆီ စိမ့္ထြက္လာတယ္၊
ဝါးစားၿပီးသားေပါင္မုန္႔ဖတ္နဲ႔အတူ၊
ကတ္ကလက္ေဟာင္းရဲ႔ဝါးဖတ္
ေနာက္က်ိက်ိျမစ္အျဖစ္ စီးဆင္းလာရဲ႔။
မာရီယာ
ဘယ္လိုမ်ား သူတို႔ရဲ႔ အဆီပိတ္ နားထဲ
ၿငိမ္ဆိတ္တဲ့ စကားလံုး သြတ္သြင္းရပါ့မလဲ။
ငွက္ဟာ
သီခ်င္းနဲ႔ ေတာင္းရမ္းတယ္၊
ဆာဆာေလာင္ေလာင္
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေတးသီရဲ႔။
ငါ့မွာေတာ့ လူ၊ မာရီယာရဲ႔၊
ရွင္းရွင္းေလးရယ္၊
အဆုတ္ေရာဂါသည္ ညက ပရဲဆညာရဲ႔
ညစ္ပတ္ေပေရလက္ထဲ အန္ထုတ္လိုက္သူ။
မာရီယာ၊ ဒီလိုလူမ်ိဳး အလိုရွိသလား။
ဝင္ခြင့္ျပဳပါ၊ မာရီယာ။
ေၾကာဆြဲေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔
ငါေခါင္းေလာင္းရဲ႔
သံလည္မ်ိဳကို ညွစ္လိုက္မယ္။
မာရီယာ
လမ္းမ်ားရဲ႔ စားက်က္ေျမမ်ား တိရစၦာန္
ဆန္လာၾကၿပီ။
လည္ပင္းမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ တင္းတင္း
ဆုတ္ၿဖဲၾကၿပီ။
ဖြင့္ပါ။
နာလွခ်ည့္။
ၾကည့္ေလ၊ မ်က္လံုးထဲကို
အမ်ိဳးသမီး ဦးထုပ္အပ္ေတြ စိုက္ထားၾကၿပီ။
ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။
အခ်စ္
မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ငါ့ႏြားသိုး လည္ပင္းေပၚမွာေလ
ေခြ်းရႊဲဗိုက္ေတြနဲ႔ မိန္းမေတြ မိုးစိုေတာင္တန္းလို
ထိုင္ေနၾက-
ဒါဘဝတေလွ်ာက္လံုး ငါ ဆြဲသြားရမွာပဲ
အသန္းသန္းႀကီးမား သန္႔စင္အခ်စ္ေတြ၊
သန္းေပါင္းအသန္းသန္း ေသးငယ္ညစ္ပတ္
အခ်စ္ေတြပ။
မေၾကာက္ပါနဲ႔၊
တဖန္၊
သစၥာမဲ့မႈ မိုးေလထဲမွာ၊
ငါ ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာတစ္ေထာင္ကို
ၿငိတြယ္ေနမိရင္လဲ။
]မာယာေကာ့ဖ္စကီးလ္ရဲ႔ခ်စ္သူမ်ား}-
ဘယ့္ႏွယ္ ဒါ သူရူးရဲ႔ ႏွလံုးသားထက္
စိုးစံေတာ္မူသြားၾကတဲ့ဧကရီမ
မင္းဆက္ေပကပဲ။
မာရီယာ၊ တိုးခဲ့စမ္းပါ။
ဝတ္လစ္စလစ္ အရွက္မဲ့မႈ
ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ တုန္ရီမႈတို႔နဲ႔၊
မင္းႏႈတ္ခမ္းတို႔ရဲ႔ ပန္းဦးမေခြ်ရေသးတဲ့
ႏွစ္လိုဖြယ္ကို ေပးပ။
ငါ့ႏွလံုးသားဟာ တစ္ခါမွ ေမလအထိ မေနရခဲ့၊
ေနခဲ့ဖူးသမွ် ဘဝမွာလဲ
ရွိခဲ့ရဲ႔ ဧၿပီတစ္ရာမွ်။
မာရီယာ။
ကဗ်ာဆရာဟာ တ်ာနာအဖို႔ ေဆာနဲတ္ေတြသီခဲ့တယ္။
ငါကေတာ့..
ေသြးသားနဲ႔ လံုးဝ၊
လံုးဝလူသားမွ်..
မင့္ကိုယ္ကာယသက္သက္ကို ေတာင္းတယ္၊
ခရစ္ယာန္ေတြ ေတာင္းၾကသလိုႏွယ္
]ယေန႔အဖို႔ စားစရာအစာကိုလည္း
ကြ်ႏု္ပ္တို႔အား ေပးသနားေတာ္မူပါ}
မာရီယာ..ေပးေတာ့။
မာရီယာ။
မင့္နာမည္ကို ေမ့သြားမွာ ငါစိုးတယ္၊
ညရဲ႔ ဒုကၡထဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ၿပီး
ႀကီးျမတ္မႈအရာ
ဘုရားသခင္ကို တုပႏိုင္တဲ့ စကားတစ္လံုးကို
ေမ့သြားမွာ ကဗ်ာဆရာ စိုးသလိုမ်ိဳး။
မင့္ကိုယ္ခႏၶာကို
ငါေစာင့္ေရွာက္မယ္-ခ်စ္မယ္
စစ္ပြဲမွာ
က်ိဳးျပတ္ခဲ့ရတဲ့၊ လိုသူမဲ့တဲ့
ပိုင္သူမဲ့တဲ့
စစ္သားဟာ
သူ႔ရဲ႔ တစ္ေခ်ာင္းတည္း ေျခေထာက္ကို
ေစာင့္ေရွာက္သလိုမ်ိဳး။
မာရီယာ
မလိုခ်င္ဘူး-ဟုတ္စ။
မလိုခ်င္ဘူး-
ဟား။
အဓိပၸါယ္က-ခုတစ္ခါ
သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္
ႏွလံုးသားကို ယူသြားရေတာ့မယ္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေထြးပိုက္လို႔
သယ္ရလိမ့္၊
မီးရထား နင္းႀကိတ္
ခံရတဲ့ လက္ကိုကြယ္
ေခြးအိမ္ဆီ
သယ္သြားရွာတဲ့ ေခြးပမာႏွယ္။
ႏွလံုးသားရဲ႔ ေသြးနဲ႔ လမ္းကို ရႊင္လန္းေစမယ္၊
အေပၚအက်ႌရဲ႔ဖုန္ေတြကို ပန္းေတြက နမ္းၾကရဲ႔၊
အႀကိမ္တစ္ေထာင္မွ် ဟဲရုဒ္ရဲ႔ သမီး ေနက
ဗတၲိဇံဆရာရဲ႔ ဦးေခါင္း
ကမၻာေျမကို ဝိုင္းပတ္ ကလိမ့္မကြဲ႔။
ငါ့ရဲ႔ သက္တမ္း ႏွစ္အေရအတြက္
အဆံုးထိ ဝိုင္းပတ္ ကၿပီးတဲ့အခါေသြး
စက္တစ္သိန္း လမ္းေၾကာင္းကေလး
ဆန္သြားမယ္
ငါအေဖရဲ႔အိမ္အထိသာ။