ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ( ၂ )

(၂)
က်ဳပ္ကို ေထာပနာၾက
က်ဳပ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ အတြဲ မဟုတ္ဘူး။
က်ဳပ္က လုပ္ေဆာင္ၿပီးသမွ်အေပၚ
]ၿေ့ငူ}ေရးထည့္တဲ့သူ။
ဘယ္တုန္းကမွ
ဘာကိုမွ မဖတ္ခ်င္ဘူး
ဘာလုပ္ဖို႔လဲ စာအုပ္ေတြ။
က်ဳပ္ အရင္က ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။
စာအုပ္ေတြကို ဒီလို လုပ္တာလို႔
ကဗ်ာဆရာ ေရာက္လာ၊
ခပ္ေပါ့ေပါ့ႏႈတ္ခမ္းဟ၊
ၿပီး ျဗဳန္းဆို ဈာန္ဝင္လာ ငတံုးဟာ ေတးစသီသမို႔
ေဟာဒီမွာပါ ခင္ဗ်။
ဒီလိုနဲ႔၊ ေတြ႔ရတာကေတာ့
ေဘးစတင္မသီခင္မွာ၊
အခ်ဥ္ေပါက္မႈေၾကာင့္ အသားမာထရင္း၊
အၾကာႀကီး လာသြား။
ၿပီး ႏွလံုးရဲ႔ ရြံ႕ညြန္ထဲမ်ာ ၿငိမ္ဆိတ္လူးလိမ့္ေလေပါ့
စိတ္ကူးရဲ႔ ရူးမိုက္မိုက္ ေဗာ္ဘလာငါး။
အခ်စ္ေတြ ႏိုင္တင္ေဂးလ္ေတြနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳတစ္မ်ိဳး
ကာရန္ေတြနဲ႔ ျခစ္ယူကာ က်ိဳခ်က္ၾကစဥ္၊
လမ္းမႀကီး လွ်ာမဲ့မဲ့ လိမ္တြန္႔ေနေတာ့သကိုး..
ေအာ္ဟစ္စရာ၊ စကားေျပာစရာ ဘာမွ မရွိဘဲသာ၊
ၿမိဳ႔ေတြရဲ႔ ဗာဗိလုန္ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေတြ၊
မာန္ဝင့္ကာ တည္ေဆာက္ၾကျပန္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ဘုရားက
ၿမိဳ႔ေတြကို လယ္ျဖစ္ေအာင္
ၿဖိဳပစ္သမို႔
စကား ရႈတ္ေထြးရတယ္။
လမ္းမ နာက်င္သမို႔ အသံတိတ္
ပ်ိဳ႔တက္လာေပါ့၊
လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေအာ္သံ မတ္မတ္ရပ္လာပ၊
လည္မွာ ကန္႔လန္႔အစ္ကာ၊
ေထာင္ထလာေခ်ေပါ့။
ဝဖိုင့္ဖိုင့္ အေထင နဲ႔ အရိုးေငါေငါ ျမင္းလွည္းေတြ။
ရင္အံုေပၚ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၾကၿပီ။
အဆုတ္နာထက္ ဆိုးရဲ႔။
ၿမိဳ႔က လမ္းမကို အေမွာင္နဲ႔ ပိတ္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္..
ဒါေတာင္မွ
လည္ေခ်ာင္းကို ဖိစီးေနတဲ့ တံခါး မုခ္ကို
တြန္းဖယ္ၿပီး၊
ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးသဟာကို ပန္းၿခံထက္ အန္ထုတ္
လိုက္တဲ့အခါ၊
ထင္ရတယ္..
တမန္ေတာ္ သံၿပိဳင္အဖြဲ႔ သံၿပိဳင္ဟစ္ခိုက္၊
ဘုရားသခင္ အလုခံရသမို႔၊ အျပစ္ဒဏ္ခတ္ဖို႔
ၾကြလို႔လာ။
ဒါေပမယ့္ လမ္းမ ထိုင္ခ်ၿပီ ေအာ္ပါေလေရာ..
]မ်ိဳၾကရေအာင္}တဲ့။
ကရုပ္တို႔ကရုပ္ကီတို႔ ၿမိဳ႔ကို ခ်ယ္သၾကတယ္။
မ်က္ေမွာင္ကုပ္ကာ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကရဲ႔။
ပါးစပ္ထဲမေတာ့
ေသဆဲစကားလံုးတို႔ အေလာင္းမ်ား ပုပ္သိုးၿပီ၊
ႏွစ္လံုးပဲရွင္တယ္ ဝလို႔..
]ေသနာေကာင္}
ၿပီးေတာ့ ေနာက္ တစ္လံုးက
ထင္ရတာပဲ ]ေဘာရရွ}တဲ့။
ကဗ်ာဆရာတို႔၊
မ်က္ရည္ေတြ၊ အငိုအရိႈက္ေတြ စိုရြဲကာ၊
လမ္းမထဲက ထြက္ေျပးလာၾက၊ လည္ဆံေမြးေတြ
ဖြာလို႔၊
]ဘယ့္ႏွယ္ စကားႏွစ္လံုးနဲ႔ ဒီလို ေတးသီႏိုင္ပါ့မလဲ
လံုမပ်ိဳရယ္၊
အခ်စ္ရယ္၊
ဆီးႏွင္းေအာက္က ပန္းပြင့္ေလးရယ္}လို႔။
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႔ ေနာက္ကေတာ့
လမ္းေပၚသား အေထာင္ေထာင္..
ေက်ာင္းသားေတြ၊
ျပည့္တန္ဆာမေတြ၊
ကန္ထရိုက္တာေတြ။
လူႀကီးမင္းတို႔
ရပ္တန္႔ၾကပါဘိ။
ခင္ဗ်ားတို႔ သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး။
ေပးစာကမ္းစာ မေတာင္းရဲၾကပါနဲ႔ေလ။
က်ဳပ္တို႔ သန္စြမ္းသူေတြ
ယူဇနာေျခလွမ္းေတြနဲ႔ေလ။
နားေထာင္စရာမလို ဆြဲဖ်က္ပစ္ရမယ္ သူတို႔ကို။
သူတို႔ကို
ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္တိုင္းမွာ
အခမဲ့တြဲပိုအျဖစ္ တြယ္ကပ္ေနသူေတြ။
သူတို႔ကို ေအာက္က်ိဳ႔ၿပီး ေတာင္းရမလား၊
]ငါ့ကိုကယ္ပါ}လို႔။
ဓမၼေတးေတြ
ဂီတသံစဥ္ေတြ ေတာင္းခံရမယ္လား။
ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္က
မီးဟုန္းဟုန္းေတးေတြ ဖန္ဆင္းေနသူေတြ၊
စက္ရံုေတြ၊ ဓာတ္ခြဲခန္းေတြရဲ႔ ပြက္ေလာထသံမ်ား။
ငါ့အဖို႔ ေဖာ္စ္တုစ္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။
ေကာင္းကင္ရဲ႔ ကြက္ရိုက္ၾကမ္းမွာ
မဲဖိစေတာဖဲလဲစ္နဲ႔ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ နတ္ေဒဝါဒံုးပ်ံမွ်။
ငါသိတယ္..
ငါ့ဘြတ္ဖိနပ္က သံမိႈက
ဂည္ထယ္ရဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ထက္
ထမင္းလံုးတေစၦဆန္ေသးသပ။
ငါ၊
ေရႊႏႈတ္ေတာ္ရွင္၊
စကားလံုးတိုင္းက
ဝိညာဥ္ကို အသစ္ေမြးဖြား၊
ကိုယ္ကို ပိုင္ခြင့္ေပးသူက
ေျပာလိုက္ပါရဲ႔သက္ရ
ွိသတၲဝါရဲ႔ အေသးဆံုးျမဴမႈန္ဟာ
ငါ လုပ္ေနတာ၊ လုပ္ခဲ့တာ အားလံုးထက္
တန္ဖိုးရွိတယ္။
နားေထာင္ၾက။
ေဟာၾကားေနေလေပါ့။
တုန္ရီ၊ ျမည္တမ္းကာ
ကေန႔ေခတ္ရဲ႔ ဆူညံႏႈတ္အာရွင္ ဇာရာသူစတာ။
ငါတို႔ဟာ
တက္အိပ္ထားတဲ့ အိပ္ရာခင္းလို မ်က္ႏွာေတြနဲ႔၊
မီးပေဒသာလို ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔၊
ငါတို႔ဟာ
ေရႊနဲ႔ အညစ္အေၾကးက ႏူနာကို ေပါက္ဖြား
လာေစတဲ့
ၿမိဳ႔ေတာ္အႏူရံုေတြက အက်ဥ္းသားေတြ..
ငါတို႔ဟာ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႔ အျပာေရာင္ထက္ သန္႔စင္ရဲ႔၊
ပင္လယ္ေတြ၊ ေနေတြက တစ္ခါတည္း
ေဆးေၾကာ ပစ္ေနသေလ။
ဟိုမားတို႔၊ ဩဗဲဒတို႔မွာ
ေက်ာက္ေပါက္ခြက္က်ပ္ခိုးနဲ႔
က်ဳပ္ဆို႔လို လူမ်ိဳးေတြ
မရွိဘူး၊ မမႈပါဘူး။
က်ဳပ္သိတယ္..
က်ဳပ္တို႔ဝိညာဥ္ရဲ႔ ေရႊတြင္းေတြကိုသာ
ျမင္ရရင္၊ ေန ေမွာင္သြားမယ္။
အေၾကာတို႔ ၾကြက္သားတို႔က သူေတာင္းစားထက္
သစၥာရွိတယ္။
ငါတို႔ေခတ္ရဲ႔ အသနားကို ေတာင္းခံၾကမတဲ့လား။
ငါတို႔..
လူတိုင္း..
ကမၻာႀကီးရဲ႔ စက္လည္ႀကိဳးေတြကို
တို႔လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ကိုင္လို႔ထား။
ဒါနဲ႔ ပဲ ထေရာဂရာဒ္၊ ေမာ္စကို၊ ဩဒဲဆာ၊ ကိယဲဗ္
ခန္းမေဆာင္ ေဂါလသာလေတာငါ့ေတြေပၚ
တက္ခဲ့ရတာပါပဲ။
]ကားစင္တင္ၾက၊
သူ႔ကို ကားစင္တင္ၾက}လို႔
မေအာ္တဲ့သူ
တစ္ဦးတစ္ေလမွ မရွိခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အဖို႔ေတာ့
လူေတြ၊
နာၾကည္းေအာင္လုပ္သူေတြ
ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္အခ်စ္ဆံုး၊ အနီးဆံုး
ေတြပဲေပါ့။
ျမင္ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား၊
ေခြးဟာ ရိုက္ႏွက္ေနတဲ့လက္ကို လ်က္ေနတာေလ။
ငါဟာ
ရွည္လ်ား၊ ရုန္႔ရင္းတဲ့ ဟာသပံုျပင္လို
ကေန႔ေခတ္လူမ်ိဳးစုရဲ႔
အရယ္အေမာခံေနရတဲ့ ငါဟာ
အခ်ိန္ရဲ႔ ေတာင္တန္းေတြ ျဖတ္ၿပီးလာေနတာကို
ဘယ္သူမွ မျမင္တာကို ျမင္ၿပီ။
လူေတြရဲ႔ မ်က္စိမ်ား တိုနံ႔နံ႔
ျပတ္ေတာင္းေနၾကရာ၊
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႔ ေရွ႕ဦးဆီ၊
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႔ ဆူးသရဖူကို ေဆာင္းတဲ့ကာ
ဆယ့္ေျခာက္ခုႏွစ္ ခ်ဥူ္လို႔လာေနၿပီ။
က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတို႔ထဲမွာ သူရဲ႔ ေရွ႕ေတာ္ေျပး။
က်ဳပ္က နာက်င္မႈ ရွိေလရာတိုင္းမွာေပါ့။
မ်က္ရည္တစ္စက္စက္ ယိုစိမ့္ေလရာရာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကားစင္တင္ခဲ့ေပါ့။
ဘာကိုမွ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ႏူးညံ့ျခင္း ေပါက္ပြားရာ ဝိညာဥ္တို႔ကို က်ဳပ္
မီးရိႈ႔ပစ္ခဲ့။
ဒါဟာ ဘာစတယ္ အသိန္းအသန္းကို
သိမ္းပိုက္ရတာထက္ ခဲခက္ရဲ႔။
အဲဒီအခါ
သူေရာက္လာတဲ့အခါ၊
ပုန္ကန္မႈ ေၾကျငာလို႔ေလ၊
ကယ္တင္ရွင္ဆီ ထြက္သြားေခ်ၾက။
ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္ေလ
ဝိညာဥ္ကို ဆြဲထုတ္
ႀကီးလာေအာင္
နင္းေခ်
ေသြးအစြန္းစြန္းနဲ႔ ေပးလိုက္မယ္၊ အလံအျဖစ္ေလ။